Animator więzi

Status innowacji

  • 1
    rozwijana
  • 2
    testowana
  • 3
    upowszechniana

O innowacji

Pomysł polega na wprowadzeniu do placówek opiekuńczych (DPS, ZOL i innych) osób zwanych „animatorami więzi”. Zadaniem animatorów jest rozpoznanie i zaspokojenie społecznych i duchowych potrzeb mieszkańców tych placówek. Dzięki rozmowie oraz cierpliwym wysłuchaniu tego, co pensjonariusz ma do powiedzenia, animator może odkryć sprawy umykające personelowi w nawale codziennej pracy. W ten sposób pomaga mieszkańcom radzić sobie z codziennymi bolączkami i wzmacnia ich wpływ na własne życie. Poprawiając dzięki temu komfort ich życia, zapobiega poczuciu samotności i myślom o braku sprawczości.

Problem

Podstawowy problem społeczny, będący impulsem do stworzenia innowacji, to osamotnienie, poczucie braku sprawczości i niezaspokojone potrzeby społeczne i duchowe osób starszych, w tym cierpiących na choroby otępienne. Z powodu starzejącego się w Polsce społeczeństwa oraz rozluźniania relacji rodzinnych skala problemu jest bardzo duża. Niemal w każdej rodzinie można spotkać osoby, które są zależne od opieki swoich bliskich i wymagają pomocy w codziennym funkcjonowaniu. Osoby takie albo mieszkają razem z rodzinami i ciężar opieki spoczywa na ich najbliższych, albo trafiają do placówek opiekuńczych, takich jak domy pomocy społecznej (DPS) i inne domy opieki. Placówki te zaspokajają przede wszystkim fizyczne potrzeby mieszkańców, nie mają jednak sprawdzonych, efektywnych rozwiązań zaspokajania potrzeb społecznych, emocjonalno-duchowych, które schodzą na dalszy plan i w praktyce są zaspokajane w niewielkim zakresie lub w ogóle. Celem innowacji jest odpowiadanie na te właśnie potrzeby.

Pomysł na rozwiązanie

Obecność animatora więzi buduje lepszą atmosferę miejsca, pozwala też pracownikom skupić się na podstawowych obowiązkach, ułatwia im pracę, a przez to sprawia, że inne potrzeby pensjonariuszy są lepiej i szybciej zaspokajane. Dzięki bliskim relacjom i częstym rozmowom z mieszkańcami animator może łatwiej zauważyć u nich niepokojące objawy, a przekazując informacje personelowi lub rodzinie zapobiega wielu trudnym sytuacjom. Animator więzi ułatwia także kontakty rodzin mieszkańców domów opieki z pracownikami tych placówek – jako osoba z zewnątrz pomaga wytłumaczyć stanowisko jednej i drugiej strony oraz wypracować potrzebny kompromis (mediuje).

Dla kogo?

  • osoby starsze mieszkające na stałe w domach opieki
  • ich rodziny
  • pośrednio personel ośrodków

Ten projekt jest naprawdę super trafionym pomysłem. Co wnosi? Dużo radości, dużo pomocy i naprawdę wnosi to, czego brakuje w takim miejscu jak dom opieki.

pracowniczka domu opieki

Ja bym powiedziała tak: animator więzi to trochę tak, jak mamy choinkę, na choince mamy lampki, każda ma inny kolor, za coś innego odpowiada, a animator więzi jest tym kablem, który to wszystko łączy.

mieszkanka domu opieki

Przede wszystkim relacje: od momentu, kiedy animator więzi pojawił się w naszym ośrodku to relacje na płaszczyźnie zespołów i rodzin dużo się poprawiły, tak jakby te impulsy nerwowe…, komunikacja jest bardziej poprawna.

terapeutka zajęciowa

Kto może ją wdrożyć?

Innowacja skierowana jest:

  • do członków rodzin osób starszych, w tym osób z chorobami otępiennymi
  • do domów pomocy społecznej (DPS), publicznych i prywatnych
  • do miejskich ośrodków pomocy społecznej (MOPS)
  • do zakładów opiekuńczo-leczniczych (ZOL)
  • do organizacji pozarządowych zajmujących się kwestiami opiekuńczo -socjalnymi
  • do centrów wolontariatu
  • do parafii, w których działają zespoły wolontariackie
  • do organizacji kształcących młodzież, m.in. harcerskich
  • do urzędów miast i gmin, kształtujących lokalną politykę senioralną

Przepis na innowację, czyli jak ją wdrożyć

Pierwszym etapem implementowania innowacji jest dobór miejsca oraz zespołu. Miejscem do wdrażania innowacji może być zarówno publiczny, jak i prywatny ośrodek opiekuńczy. Ważne, żeby personel danego ośrodka był otwarty na obecność animatora więzi i szanował jego niezależną pozycję, traktował jako współpracownika, a nie kogoś, kto próbuje utrudnić pracę. Animator zrealizuje swoje zadania tylko, jeśli będzie miał swobodę działania i będzie ściśle współpracował z personelem. Dlatego najważniejsze jest zbudowanie relacji wzajemnego szacunku i zaufania. Służy temu to, że animator nie jest bezpośrednim pracownikiem danego ośrodka, lecz osobą świadczącą usługę. Nie wchodzi w struktury podległości i zależności. Może być wsparciem zarówno dla mieszkańca, rodziny, opiekunki, lekarza, jak i dyrekcji ośrodka. Nie ma mocy decyzyjnej, poza tą, która dotyczy ściśle jego pracy z mieszkańcem. Animator musi mieć zdolności interpersonalne, czas i cierpliwość do rozmów z mieszkańcami oraz musi umieć zbudować relacje oparte na zaufaniu z personelem ośrodka, mieszkańcami i ich rodzinami. To pozwala stworzyć między wszystkimi sieć wsparcia i współpracy, co bezpośrednio przekłada się (jak wykazało testowanie projektu) na dobrostan mieszkańców i efektywność funkcjonowania placówki.

Drugim etapem jest nawiązywanie relacji z mieszkańcami ośrodka opiekuńczego. Animator powinien poznać mieszkańców, dowiedzieć się o nich jak najwięcej oraz opracować metodę działania dostosowaną do potrzeb poszczególnych osób. Robi to regularnie odwiedzając osoby najbardziej potrzebujące wsparcia (wskazane przez personel) i systematycznie poznając pozostałych mieszkańców.

Zadaniem animatora więzi jest również zbudowanie zespołu wolontariuszy, który pod jego skrzydłem opiekowałby się mieszkańcami ośrodków. Animator wspólnie z wolontariuszami rozpoznaje potrzeby mieszkańców i stara się na nie odpowiedzieć.

Zadaniem animatora jest też zachęcenie osób, które odwiedzają swoich bliskich w domach opieki do tego, aby trochę czasu poświęcały też innym mieszkańcom. Im więcej osób będzie reprezentować taką postawę, tym większe grono mieszkańców będzie odwiedzane i atmosfera będzie cieplejsza.

Animator więzi powinien ściśle współpracować z personelem placówki. Jeśli w wyniku prowadzonych rozmów dowie się, jak można poprawić sytuację mieszkańców, proponuje to rozwiązanie personelowi. Personel decyduje, czy i jak może współpracować przy realizacji potrzeby mieszkańca.

Materiały o innowacji

Kto za tym stoi?

Poznaj autorkę

Skąd pomysł na innowację?

Innowatorka, Małgorzata Hubicka wpadła na pomysł rozwiązania na podstawie własnych doświadczeń i obserwacji. Odwiedzając osoby w Zakładzie Opiekuńczo-Leczniczym (ZOL) szybko zauważyła, że mieszkańcom bardzo brakuje rozmów, bliskości, zaufania i relacji z drugim człowiekiem. Widziała też często trudności mieszkańców w komunikowaniu swoich potrzeb bliskim i personelowi.

Zdjęcia

Tagi

seniorzy instytucje pomocowe organizacje społeczne samorządy i urzędy każda osoba/instytucja upowszechniane dobrostan relacje sieci wsparcia

Opowiedz światu
o tym pomyśle

Skip to content