Inkubowane od 2021 roku

Co roku o ochronę w Polsce ubiega się kilka tysięcy osób, a przyznawana ona jest kilkuset osobom. W 2020 roku było to kolejno 2803 i 392 osoby.

W czasie procedury uchodźczej cudzoziemcy mają prawo do mieszkania w ośrodkach, które są molochami na kilkadziesiąt-kilkaset osób, o niskim standardzie, często położonych w oddaleniu od innych osiedli i wsi, co nie sprzyja integracji z polskim społeczeństwem. Jednak takie osoby mają zabezpieczony dach nad głową. Niektóre z osób w procedurze uchodźczej nie są jednak bezpieczne w ośrodkach, gdyż żyją blisko tych osób, od których starały się uciec – dotyczy to np. osób LGBT+, niektórych uchodźców politycznych i konwertytów.

W znacznie trudniejszej sytuacji są ci, którzy otrzymali już ochronę i zakończyli roczny program integracyjny, z którym związana jest także pomoc finansowa, lub ci, którzy otrzymali taką formę ochrony, która nie daje dostępu do pomocy społecznej, oraz osoby w procedurze uchodźczej, które z przyczyn własnego bezpieczeństwa nie powinny mieszkać w ośrodku.

W Polsce uchodźcy i uchodźczynie mieszkają w wynajmowanych mieszkaniach (nierzadko dzielonych pomiędzy różne rodziny), mieszkaniach socjalnych oraz w sytuacjach kryzysowych lub doświadczania przemocy – w ośrodkach interwencji kryzysowej, domach samotnej matki itd. Ci, którzy są w szczególnie trudnej sytuacji finansowej, jeśli nie trafią na właścicieli pokoju, który zostanie im wynajęty za symboliczną kwotę, mieszkają u znajomych lub dalszych krewnych lub korzystają z instytucji dla osób w kryzysie bezdomności.

Przedmiotem innowacji jest program asystencko-mieszkaniowy (mieszkania treningowe i wsparcie w dążeniu do usamodzielnienia) dla osób, które dzięki wsparciu i zapewnieniu dostępnego finansowo mieszkania mają duże szanse na rozwój swoich możliwości i dostosowanie posiadanych przez siebie kompetencji zawodowych do polskiego rynku pracy.

Potrzebą łączącą odbiorców jest wsparcie w dążeniu do samodzielności bazujące na bezpiecznym, stabilnym i tanim miejscu do mieszkania.